rüzgarlı günlerde ne yazılır
altüst olurken tekneler
bir kıyın yoksa kendini koruyacak
dinlersin tavandan, camdan duyulan uğultuyu
birbiri üstüne düşer ağaçlar
birbiri üstüne abanan insanlar gibi


ses kaybolacak olur t’uzakta
yol gevşer, iz yiter
bir bilmecenin içinde durur şiir
elime kalem tutuşturur
uzakta beliren sisli umut
dize sıralar ard arda


yarın daha güzel olacak der
içimdeki ince, çocuk ses
unutma sen yürümezsen
büyümez adımlar
her dağın dumanı
kendi bağında tüter


sen kucaklamazsan seni
hangi yabancı el verir
çözmek ister bu çetrefil düğümü
elden sorumludur el
yüz vermez yüz
biz alıştık kendi saçımızı taramaya


kendimiz dikeriz güllerimizi
biz veririz gübresini, suyunu
büyütüp, budamak bizden
çekin b’elinizi, küreğinizi
yar elleri yeter bize
yaren yeter
rüzgarsız tepeye geçmeye..


23. 05. 2021 / Nazik Gülünay