çok inip çıkardık merdivenlerden
başkalarına göre hiç bir yere çıkılmazdı
üstelik dardı, iki göz aralığında
ne çok kendimizdi, bizdi bilmezdi
gözlerinin altına günün karaltısı çökenler
oysa kat üstüne kat eklenirdi acıda
yıkamakla çıkmazdı hiç’likler


onlar dardı hızla çıkılan aralıktan
görmezlerdi pencerede açan kaktüsü
yıldızlardan uzak kalmışlardı belki
belki güneş döğmemişti omuzlarını
okumamışlardı ayak altında açan şiiri
geçip gitmişlerdi hiç’liği okumadan
kürküne sarılanların eteğinde


ne çok gidip gelirdik dikenli meyveli yollardan
daha çocukken öğrendik, şarkılardaydı özgürlük
en tepesine çıkmaya özenerek ağaçların
’ en güzel oradan görünürdü güneş ve bulutlar’
karşıdaki evlerin umuduyla ıslanırdık
ne zaman sabaha uyansa bir çocuk
çalışırken bulurdu annesini


nereye çıkılırdı merdivenlerden
dar çatıların altındaki hazineyi
hiçliği yenenler bulurdu
g’özlerindeki gizli cevher için
gebe kalırlardı umuda
güçlükler doğururdu geleceği
biri yakardı lâmbanın fitilini
herkes toplanırdı başına

uzaktan seçilirdi ışığı!...


14. 07. 2019 / Nazik Gülünay