ŞEREFİNLE YAŞAMAK
Yusuf Yılmaz
Kahpe felek;
Ne gönüller yıktın geldin,
Ne yürekler yaktın geçtin.
Ahu zarım durmadan ağlarken,
Ne muştular söndürürsün.
Yine de sabrettim durdum.
Umut denilen şey
Bırakmadı beni.
Ay ışığı gece gözüme vuran da
O ses ruhumda belirdi.
“Sabahı bekle
Her şey sönse bile
Güneşi söndüremezler” dedi
Sanki ilahi bir güç idi.
Zorluklara boyun eğdirmedi.
Ufuk ufuk belirdi gözlerimde ışığı,
Perdeler indi,
Hatırlattı bana
İmkansız devrimleri.
Savaş, en büyük savaş
İçimdeki nefsimdi.
Aklı olan düşmedikçe acze,
İradesiyle
Kavuşacak zafere.
İnanmak başarmanın yarısıdır;
Hakkıysa eğer
Onu Fizan’da da olsa
Elbet bulacaktır.
Zulme karşı
Geriye dönüp bakmak
Korkakların işidir.
Feda etmelisin kan,
İcabında canından,
Yüzü ak alnı dik
Şerefinle
Yaşamak istiyorsan.