Kalmadı Dünya’nın tadı ve tuzu,
Bir bela ki; akıl, yoran yorana.
İki bin yirmi bir, Mayıs dokuzu,
Gözlerdeki bulut döndü borana,
Gün anneler günü, gündem Corona.

Bir virüs türedi doğal sayılmaz,
İnsan hayatına kem göz kırpanı,
Kıyamet dumanı böyle yayılmaz.
Elinde uçuşan ölüm tırpanı,
Yere çarpar gökte kanat çırpanı.

’’Hayat eve sığar.’’ dediler uyduk,
Yine de vurdukça vurdu pandemi.
Ayyuk’a yükselen feryadı duyduk:
Sosyal mesafeli dümensiz gemi,
Meçhule taşıyor cümle âlemi.

Öğrenci okulsuz, velisi darda,
Öğretmensiz kimse çocuk eğitmez.
Dediler her derdin çaresi var da;
Bu illet bir başka geldi mi gitmez,
Mevcudu yok etsen, geleni bitmez.

Zarfına bakarsın kovid mühürlü,
ReNeA genomu, rant peşinde rant.
Dünya’nın bağrından kopmaz bir türlü;
Sanki gitmemeye ant içiyor ant,
Kovulmadan aslı, damladı varyant.

İki doz aşıyı beyhude sayan,
Binbir surat virüs haberi geldi:
İngiliz mutantı yaşlıdan cayan
Belçika’lı ile gence yöneldi,
Aşı kalkanını ilk ayda deldi.

Bilinmez ki; Hak mı, kul mu yarattı,
Yarasa, pangolin, diyedursunlar
Bu gün de dününü mumla arattı!
Dileriz kurşunlu hücre kursunlar,
Kovid kapısına kilit vursunlar.

Sabır ve duadan gayrı elim boş,
Biliyorsan bana başka yol öner.
Corona ateşi zaferden sarhoş...
Elbet günü gelir bu kor da söner,
Her varlık sonunda aslına döner.
*