Bak çocuk,
Uğruna ağlayacak kadar kimseyi sevme,
Üzülürsün, kırılırsın,
Yanarsın kimse görmez.
Gitmez deme her gelene,
ve her şeyini verme sana hiçbir şey veremeyene.
Ansızın çıkıp gider hayatından,
Sen her şeyini kaybettiğinle kalırsın.
O olmazsa olmam diyecek kadar sevme kimseyi,
Belli edersen zaafını, giderler senden.
Sen yine yalnız kalırsın.

Sonra, ne oluyor biliyor musun?

Onsuz olamam demiştin ya,
Onsuz da yaşamaya alışıyorsun.
Acıyan, kanayan yaralarını kendin sarıyor,
Yavaş yavaş iyileşiyorsun.

Bir süre sonra vazgeçiyorsun.
Herkeste onu aramaktan,
Yolunu beklemekten,
Onu düşlemekten,
Yeniden hayaller kurmaktan.

Unutmaya başlıyorsun,
Adını, sesini, yüzünü,
Bir tek;
Seni yaralayan,
Yüreğini kanatan,
Hayallerini yıkan,
Umudunu kıran,
Sözlerini unutamıyorsun.

Kimse hayatına tesadüfen girmez,
Kime ne kadar güvenmen gerektiğini,
Kimi ne kadar sevmen gerektiğini,
Hayatına giren herkes senden bir şeyler alıyorken,
Sen herkesten bir şeyler öğreniyorsun.

İnanma sakın söylenen sözlere,
Aldanırsan, yolunu kaybedersin.
Bir daha ne yolunu ne de kendini bulabilirsin.