yaşamak zor şey be kardeşim,
Ağlaya zırlaya geliyorsun dünyaya,
sonra sarılıyorsun dişinle tırnağınla,
tırnak izlerin kalıyor her eski yılda.
Gözünü açıyorsun ki ne göresin?
Önce bir anne, sonra kardeşler ve...
Ve verdikçe veriyor hayat sana,
emmiler, halalar, dayılar teyzeler...
Sokağa çıkıyorsun ilk arkadaşlar,
okul sıralarında başlayan dostluklar...
bitmeyecek zannediyorsun,
derken ilk kalp ağrıları...
Bir sürü şarkı ezberliyorsun hasret dolu,
şiirler yazıyorsun abuk sabuk,
serkeşliğin dibine vuruyorsun.

Yaşamak zor şey be kardeşim,
Ekmeğin peşine düşüyorsun yalın ayak,
derini yüzüyor paralı bir kırkayak.
Yumruğunu sıkıyor, marşlar ezberliyorsun,
En okkalı küfürleri öğreniyor,
sokaklar da coplanıyor sun.
Her seçimde bir umut,
insanlık kurtulacakmış gibi
ve sonra birden hepsini unut.
Bir, iki üç derken küsüyor sun sen de
sövüyorsun tüm oy verenlere.
Kapatıyorsun pencereni gelene geçene.

Yaşamak zor şey be kardeşim,
bir taraftan büyürken dünyan,
bir tarafından başlıyor küçülmeye.
Öyle zalim ki hayat eğleniyor acılarınla,
sanki bunun için vermiş her şeyi!
bir bir alıyor verdiklerini...
Dönüp bakıyorsun ki geri,
ne ana ne de baba kalmış.
Gitmiş emmilerin dayıların ve daha niceleri.
Bebeksi teninin yerini almış keder çizgileri.
öyle bıktırıyor ki seni,
razı ediyor...
Yaşamak zor şey be kardeşim.