Acılar kabul eder her gün dövülenleri,
Yedi sülalesine sayıp sövülenleri,
Bir yudum mutluluğa razıydılar her biri;
Sokaklar kabullendi evden kovulanları.

Kendinden dışlayınca öz ve üvey babalar,
Gözler bakar kör olmuş, görmüyor akrabalar.
Çaresiz sığındılar sokakların koynuna,
Bir lokma ekmek için, gösterilen çabalar.

Horlanıp duruyorken yoksul vitrinliğinde,
Tüm hayali uyumak gölge serinliğinde.
Yere düşmemek için birbirine yaslanan,
Minik beden ezilir ruhun derinliğinde.

Yalnızlık soğuğunu iliklerinde duyan,
Kardeş sıcaklığında sarmaş dolaş uyuyan
Sokak çocuklarına, bizim çocuklarımız
Demeyen yüreklere, gün gün büyüyor isyan.

İçinde milyonlarca insan yaşatan şehir,
Kalplerde insanlığı yiyip bitiren kibir,
Bedeni kirli diye hakir gören vicdanlar,
Elinizin kiriydi onun yüzündeki kir.

24.04.2021/Samsun

İbrahim COŞAR