Halep

sözde saygıdeğer dünyanın ortasında
apaçık bir yalnızlık
yükseliyor gök semaya çığlıklar
hıçkırıklar ahlar
debdebeli sancılı bu şehir

hınç yüklü ateş toplarından ürken
cami güvercinleri
huzuru demleyemedik bahçelerinizde
çarşınız yok zencefiller yok
gül hatminiz de yok
uykuları göçmen bu şehir

yetmiyor ağıtlara dualar
akar belalar en irisinden
tesellisiz bir sızı
koşarak ölüm gelir, zamansız bir anda
yüzeyde dağılan karınca misali
aranır kara gözler tek tek
gövdesi, öfkesi açık yara bu şehir

acıyla birlikte lanetler yükselen
oyalı bir tabuttur Halep
kalan, yalın yürekler karakışta üryan
göç yollarında
yanık türkülerin ilk nağmeleri dillenen
kalbi kanamış soluksuz bu şehir

uzağın kıyısından akıtılır şimdi kelimeler
incinmiş olsa da masum lügatlardan
hayatı kucaklayan kendi hikayesinde
ezgiler dokunur
elif’ler vav’lar dokunur
derin yalnız akşamlarda bu şehir

diyarında yeşerecek neslin gün gelecek
gelecek kimilerine dar gelecek
bugün viran olsan da
gidenlerin geri gelecek
diyenleri saklı bu şehir

Vildan Poyraz Coşkun
22.01.2017