KÜL KOKULU NEFESİM

bir zamanlar
gölgende susmayı öğrenmiştim
yaprak sesinin huzurundan pay almayı da
köklerinin tutunduğu her yer
sığınağımdı biliyor musun?

kendimi demler buluyordum çoğu zaman
dalların arasından sızan ışığın etkisinde
kayboluşlarım, arayışlarım kararlı adımlarım
seni ilkbahar gibi seviyordum ben

rüzgarın savurduğu dalların batıyor boğazıma
ateşler içinde canı çekildiğinde damarların
içimi kabaran bir öfke sarıyor
alemi tutuşturacak kadar güçlü bir öfke
bu benim isyan hakkım

sen yandın
ben hala yanmaktayım biliyor musun?
göğsüm de yanıyor reçineli bir boşluk içinde
her nefeste ciğerime düşüyorsun
ciğerime dolan sen değil miydin zaten
ve ben kül yutuyorum şimdi
yorganı çekilmiş her canlının ardından

şimdi nefesim kül kokulu
üzeri küllü dualar örtülü
olmadığın yerde gök yalnızlığında meramsız
akacak yaşı için yeni kökler arayacak
huzursuz ya, giyindi yine kara mintanını


senden kalanlar bir son değil elbet
küllerinden doğmak olsun bir kez daha
İçime düşen her yağmurla birlikte
yine filizleneceksin biliyor musun?
ve ben gölgende susmayı öğreneceğim tekrar

dal dal çoğalacak sevdama...

vildan poyraz coşkun✍️