Uyanış

Bilinmezlikten çıkmak, orta halli, iki çocuklu bir aileye dahil olmak gibi bir uyanış...
Dar sokaklardan, aile şirketlerinden, aile apartmanlarından oluşan bir düzen; bu düzenin içinde kaybolan, sindirilen bir çocuk.
Anne sevgisi ve baba korkusu daima savaş halindeydi. Aile her şeydir.
Farkında olmadan edindiğim ahlak, yaşlandıkça zihnimde hüzünlü olmaya başlayan hatıraların yaşandığı yıllar ve her zaman yanımda büyüyen çocukluğumla yaşıyorum.
Aile ve akrabalar arasındaki şiddet ve kaos beni henüz etkilemedi ya da ben üzerimdeki tesirin henüz idrakinde değildim.
Hayal gücüm, iradem ve inancım şu an olduğu kadar zayıf değildi.

Sürgün

Ufak bir sürgün böldü alışkanlıklarımı. Bir serseriye dönüşmek, zihnimin en karanlık yılları...
Ait olduğun yerden uzaklaşmak, ait olduğun duygulara da aynı hissi yaşatır. Bir varoştan ötekine, zihnimin sürüklendiği bu sürgün yıllarım.
Bu yıllar kimi psikolojik ve sosyal sorunlarımın bahanesiydi belki de; belki çoktan alt üst etti beni de enkaz altından sesleniyor gibiyim çocukluğuma.

Kaybolmak

Uzun bir kayboluş ve yaşama isteğinin sıfır noktası...
Arkadaşın gereksiz bir kavrama dönüşmesiyle başlayan bu kayboluş; ailenin ve birkaç parça eşyanın yeterli gelmesiyle akıl almaz bir yokuşa sürdü beni.
Bu yokuşu çıkmam on yılımı aldı benden.
Bu yıllar aynı zamanda dünya ve içindekiler hakkında bilinçlendiğim yıllar; dünyayı yönetenler, ekonomi, ülkeler, ölümler, savaşlar
vesaire aklınıza gelebilecek ne kadar hüzünlü bilgi varsa hepsini yükledim zihnime. Bu yıllardı beni ben yapan ve asla istemediğim bir karaktere dönüşmemi sağlayan.
Aile hala her şeydir.

Arayış

Yokuş bitti ve dümdüz bir yol...
Bu yol, eksik yönlerime ve zihnime reform yıllarıydı.
Önüme çıkan çoğu fırsata evet dedim ve kendimi daima eleştirdim. Her zaman kendimden nefret ettim, daha fazla değişmek istedim.
Bir çok hayalimi gerçekleştirdim, bir çok hayalimden vazgeçtim. Artık sosyal sorunlarım yoktu ama zihnim kararmıştı bir kere.
Her ne kadar düzelmek için çaba göstersem de asla normal bir duygu içerisinde olamadım. Bu satırları yazarken bile hala sebebini bilmiyorum.

Gerçek

Geçen bunca arayış dolu -biraz da umursamaz- yılın ardırdan bazı şeylerin düşündüğüm kadar basit olmadığını anladım. Ailenin gerçekten her şey olduğunu
bir kez daha fark ettim. Birini kaybetmenin ne demek olduğunu ve ailenin kan bağı ile olmadığını da anladım.
Duygularım her zamankinden daha yoksul bir hale büründü. Ne istediğini, ne istemediğini asla anlamayan biriyim.
Kimseye yük olmamak ve kimsenin yükünü almamak...