Kal desen kalırdım.
Demedin oysa.
Bir adım gitmezdim senden,
Yarınlarımızı, düşlerimizi,
Ve ellerimi çekip almazdım ellerinden.

Gözlerin hep uzaklara baktı,
Ne vardı uzaklarda hiç bilemedim,
Yanındaki mutluluğu bıraktı da,
Uzaklarda, hep bir mutluluk aradı.

Senli cümleler kurmaya başladığımda,
Ya duymadın, ya da yüzünü çevirdin.
Görmediğin, bakmadığın, duymadığın her an,
Güllerim soluyordu,
Yüreğim üşüyordu,
Farkında değildin belki ama,
Baharım güze dönüyordu.

Gözlerinde aşkı ararken,
Dudaklarından çıkacak bir tek kelimeye baktım.
Sen hep sessiz kaldın.
Kuru bir ’’bitti’’ den başka hiçbir şey demedin.
Kal desen kalırdım.
Gitmezdim senden,
Gitmezdim bizden,
Demedin oysa.

Bitmesin, bitirme diye ellerimi uzattım,
Tutmadın, uçsuz bucaksız bir boşluğa bıraktın bizi.
Ne vardı bir defa kal deseydin,
Gözlerime her baktığında,
Kalbimdeki yerini görseydin.
’’Sen’’li cümlelerimi kesip,
İçindeki ’’seni’’ duysaydın.

Sen en benim en uzaktaki en yakınım,
Ben senin en yakınındaki çok uzağınım.
Bize kalan koca bir yalnızlık şimdi.
Kal desen kalırdım,
Seve seve kalırdım,
Demedin oysa.