Sökün eden gecede buldum kendimi
Yitimlerin telaşına yenik düştüm
Hali hazırda sevebiliyor olmanın da mağduru iken
İçimdeki iklimde saklı
Ah, kendime ve aşka ettiğim sitem
Gel gör ki aşk körü idi insanlar
Renklerdi solan en çok da beyazı çalan
Gök mavisi gözlerinde ufkun
Aşka açtığım kanatların
Çırpışan yürek sesinde kanadığım kadar
Müsaittim dert yüklenmeye.

Bir yük değildi aşk
Bir mülk ise asla değil
Tembihliydim üstelik büyüklerimden
Aşkın saltanatını sürdüğü şu gezegende saklıydı
Bitimsiz inanç ve saygı
En muteber duyguyu kollayan ve kodlayan gözyaşı
Naif bir rüzgârla sevişen
Kopuk yaprağımda koruduğum İlahi bir meltem
Gönül kapımsa ardına kadar açık
Semazen yüreğim tavaf ettiği kadar…

Kantarı yoktu işte özlemin
En çok da hırpani düşlerin kırbacına tanıklığı mevsimin
Nisan gibiydim pembe
Nişanıydı ömrün elbet en yüksek mertebe
Aşk ile tokalaşan ruhun en fevri sesi ile
Söküldü dikişleri yüreğimin
Sökün eden aşka karşı gelemediğim
Lakin layığıyla ve sessizce sevmeliydim.

Rengi olmayan bir düş’tüm
Bir düştüm ki aşka
Kayıp rotasında gizemin
Tahayyül edebileceğimden de öte
Önsezilerimle irkilen mevsime
Kanat takıp da yüreğime
Fora, dediğim küpeştesi üzünçlerin
Her halükarda ıssızdım ve sancılı
Gel gör ki bir sanrı değildi aşk
Ta ki; aşk olsun diyen evrene
Son kez el sallarken
Gecenin ipek teninde kayan bir yıldızım
Belki de gözden düşen bir yaprak misali
Hüzün ve özlem olsa da aşkın meali…