yine sensiz, yeni doğan günde
eski bir şehrin sancısındayım
yıkık dökük çıkmaz sokakların
küf kokulu kaldırımındayım
elimde kalan son bir cigara
cigaramın dumanında sen ve hüzün
sensiz kalınca İstanbul bile üzgün
sen olmayınca seni besteledim şarkı diye
nağme olup (d)üşüyorum yüreğine
sana yazılan şarkılarımı dinlemiyorsan
yedi düvele seslenen kalbimi dinle
hadi beni boş ver
bak
şehir bile seni mırıldanıyor
sana sesleniyor yedi tepeden İstanbul
bunun adına ne dersen de
ne bileyim
adını sen söyle
vefa de
aşk de
sevda de
n’olur
sev de
sevme deme

adını koyamadığım, kaçıncı şiir bu
bilmem bu kaçıncı kaçışım
ıslak kentin soğuk meydanlarından
sözlerim bile utanır oldu
peçelenmiş sır vermeyen kaderimden
sana, bana ve söze yaz(ıl)malarım
kaçamadığım sus pus olmuş kederimden
(s)aklayamadı beni yedikule zindanları
hasretine katık olamadı İstanbul hatıraları
kavuşabilme umudumun çırpınışları oldu
bu şehrin ihtiyarlamış, yakılmış sokakları
hadi beni boş ver
bak
şehir bile sana ağlıyor
sana ağıt yakıyor yedi tepeden İstanbul
bunun adına ne dersen de
ne bileyim
adını sen söyle
cefa de
git de
öl de
n’olur
sev de
sevme deme

gün geceye düşünce, gece düşüyor düşlerime
karanlıklar ıssızlığa karışıyor kentin caddelerinde
sessizliğe karışan çığlıklarıma inat
sağır kesiliyor şehir, kaldırımlar ve yedi tepe
senden başka seni bulamazken ben
yollara düşüyorum kentin her bir girişinden
acılarımı kanatıyorum her sokak başında
seni çoğaltıyorum yanı başımda
anladım bir asırlık sevda benimkisi
görmesen de beni, ben sana bakıyorum şimdi
çünkü “aşkta yarın yoktur sevgili”
hadi beni boş ver
bak
şehir bile seni arıyor
sana bakıyor yede tepeden İstanbul
bunun adına ne dersen de
ne bileyim
adını sen söyle
sus de
ağla de
yan de
n’olur
sev de
sevme deme




H.Ali Aydın
05.07.2008