şairi aşk yakar

gözlerinden yapılmış bir cennet kurdum kendime ey sevgili
gözlerindeki şiir tükenmeden yüreğimdeki yangın biter mi
ömrümün her zerresinde bir tokat gibi dururken aşk
gözlerinden dudaklarıma bir yudum Kevser düşer mi

gözlerin bende değilse, bil ki artık senden uzak değil ölüm
ve gözlerin yoksa, bil ki artık kendi masalımın kahramanı da yok

ahh bir görsen sevgili
kendi cennetimde öyle mahzun öyle garip kaldım ki
ört üstümü
ateşler içindeyken o kadar çok üşüyorum ki

sahipsizim ve kırgınım
sevmeyi ben öğrettim sana
ama keşke biraz da sen sevseydin
saklamazdın gözlerini benden
her gidişinde yağmur düşmezdi kirpiklerimden
oysa koca bir cennet sunmak için sana
sadece gözlerini istemiştim
bir tek o deniz gözlerini

olsun sevgili
yine de canın sağolsun
aşk yetim doğmuştu zaten bırak garip ölsün

biliyor musun
sen artık benim için kaf dağında ki bir anka sın
o kadar çok uzaktasın ki her anım kara
sensiz her an kara

boş ver
tut/arsızlığımı çok görme bana sevgili
sen yeter ki kapatma gözlerini
yanmışım bir kere ateşim iflah olmaz
beni aşk yakmış zaten cehennem yakamaz

tamam sustum
fakat bil ki yazacaklarım bitmedi
aşk biterse belki…