Beraber gülmüştük güneşin gözyaşlarında
Beraber ağlamıştık gökyüzündeki bulutların kavgasında
Bir gece yakamozu izlerken Âşık olmuştuk
Gönülden inanmıştık sevdaya…
Yine aynı gece muradı beraber düşlemiştik
Bir türlü murada erişemedik...
Üzerinden dokuz mevsim geçti
Aylar… Yıllar
Yazlar...Kışlar...
Ayrılıklar...Daha niceleri
Gönlümü sorarsan yangın yeri...
Cayır, cayır yanıyor...
Bir o kadarda damla damla kanıyor
Her damlası bana zulüm
Her damlası bana işkence
Her bir damlası bana ölüm
Ölüm be sevdiğim ölüm

Dokuz mevsim geçti Şerif’in üzerinden
Aklar düştü saçlarına
Ayrılıklar girdi düşlerine
Karlar yağdı dağlarına
Bir o kadarda gönlü yoruldu aşka
Nede olsa yoksun ya…
Yalnızlık yuva yaptı gönül evine
Yine de bu gönül…
Seni bekliyor…
Belki dönersin
Belki tekrar seversin
Hep bel kilerdesin
Belki yine dokuz mevsim geçer…