kaç güzel insan kaldık
kendi takvimlerimizde
nerelerde yaşadık
ne kadar sevinçliyiz
sığmıyoruz hiçbir yere
belki
merhaba der gibi
ilk defa sesleniyoruz
bağrış çağrış
şarkılar , çığlıklar
yaralı bir dünyada herkes
her şey eskiyor
gelip geçenler
unutulur /unutulmaz oldular
hayat uğuldarken
neleri gizliyor gözlerimiz
neleri süslüyor sözlerimiz
hangi sevinçli gün
herkes ayakta
hangi mutsuzluk
herkes gözyaşı yarışında
hep birileri varmış gibi
konuşur olduk
yalnız hissettik kendimizi
yangınlar yaşadık
kendi sahillerimizde
vazgeçişler içinde
ama her zaman
umutlarımız vardı
görünmez çiçekler gibi
hem burada
hem uzaklarda
belki sürpriz baharlarla
tekrarlandık
kendi rengimizde
rüzgarlarla yarıştık
bulutlarda dinlendik
kah denizin yüzeyinde
kah berrak bir akarsuda
seken taşlar gibiydik..


Mustafa kaya
27.03.2021/ Çengelköy