sisli bir sonbahar günü
bahtsız bir fotoğrafım
sonsuz derinliği ile İstanbul
yüzü olmayan bir şehir gibi
dönüşsüz sırlarla gülümsüyor
bir meçhule açılarak
gemilerle kayıp gidiyor
dün geceydi o parlak ay
alışılmış güzelliğiyle
bana bakıyordu
bilmiyorum
yüzümdeki karanlığı yok edecek mi ?
kül rengi yüreğime
soylu bir aydınlık düşürecek mi ?
tüm umutlarımı yitirdiğim geceydi
o parlak ay
sevdiğimi söylememi fısıldadı
sana nasıl baktığımı bilemezsin
yıllardır gizlendim senden
seni gören insanlardan seni kıskandım
yorgun kalbim şehirde çırpınıyor
sayısız hançerler inip kalkıyor
hayat yokuşları zincire vurdu beni
beş duyusuz kaldım
dargınım kendime dargınım aşka
dipsiz bir kuyuya atıldım
senden habersizlik bir delilik
çığlıklarım martılarla gökyüzünde
bu yaşadığım
suları azgın bir nehirde hiçlik…


Mustafa kaya
25.03.2021 /beylerbeyi