görünen kısmı olsun varsın,
pat! ışık buzdağına çarpıyor...
7 renk aslında
yedisi birden giriyor derine / derine
önce buza, sonra suya, en sonunda görünmeyene...

parmakların tutturamadığı ritm
sevilnenin kadifemsi göbeğinde...

göbekten çıktığına alışamadı bebek henüz,
çığırıyor, gözyaşları, feryat, figan
etekaltları yok, masalar bile çok kısa artık altına girmeye
oyuncaklarım yok,
iki elimle ancak tutardım tabancamı,
iki parmağımda ancak tutuyorum artık
nişan alamıyorum...

bu "eş"i, bu "hayat arkadaşı", bu yalnızlığı, bu da "nişanlısı"
vurmuş yani
nişan almış ve pat pat!
kolları çürümüş, ama kurşun yarası değil
sarılamayıp, saramamaktan...

suyun üzerinde yağ ile bırakılmış fırça darbeleri gibi,
baskısı değil dediğim
belki bir saniyelik hali
gibi geçip gidemedi ya, çocukluğu gençliği
ömrünce eğlenceli, eğlenmeyi en çok hakedenlerden biri...