Bazen vazgeçersin başkaları mutlu olsun diye
Kendinden, geleceğinden
Mutlu olsun diye vazgeçersin bazen
Açan gülden, bahardan
Vazgeçersin başkaları için hayallerinden
Onlar zanneder ki hep mutluyuz
Biz göz yaşlarımızdan vazgeçtik başkaları için
Sahte gülümsemelere iyiyimlere hapis olduk
Gönlümüz koca bir dağdı, çakıllar arasında kaybolduk
Onlar esen rüzgardaki fırıldaklara vuruldular
Fırtınalardaki kaybolanları görmediler bile
Onların güneşi her sabah yeniden doğardı
Bize hep batarken denk geldi
Güzel hayatları vardı hep onların
Bize sadece hayaller umutlar kaldı
Onlardan da vazgeçtik metelikleri sayarken
Onların kışları bile ılıman ve sıcaktı
Bizim baharlarımız da yazlarımız da kıştan daha soğuk geçti
Onların umutları çocuk resimlerindeki evler gibiydi
Yaz da kışta hep bacaları tüterdi
Bizimkisi ise iki ağaç birde dağların arasında giden yoldan ibaretti
Sonu hiç olmadı nereye gittiği belli değil
Keşke herşey resimlerde kalabilseydi