Yaramaz bir çocuk gibi seviyorum seni....
Mutfaktan birşey aşırırcasına,
sana ait parçaları kalbime taşıyorum...
Üstüm başım kir pas içinde...
Ama yüreğim tertemiz....
Sanki yavru bir kuş gibi kondun gönlüme...

Şimdi yürüdüğüm her yol,
gördüğüm her insan,
duyduğum her sözde seni anımsarım...
Dinlediğim her şarkı seni anlatır...
Ne varsa bildiğim seninle güzel oluyor...
Sen kalbime gülücük dağıtırken...
ben sadece seni seviyorum....

Önceleri iklimleri kovalayıp baharı yakalayamaya çalışırdım....
Şimdi baharın yeni alevlenen filizleri gibiyim....
Güneş ne zaman doğarsa doğsun,
Rüzgar ne taraftan eserse essin,
Dalımı, yaprağımı, çiçeğimi koparırsa koparsınlar....
Toprağıma kök salmışsın birkere,
Seninle yeniden filiz alır,
yeniden yeşillenirim...

Bana yabancı gelirdi,
Başkasının yüzünde kendi yüzünü görmek,
Ellerini tuttuğunda kendi kalbinin attığını duymak...
Meğer sevmek sevilmek ne güzelmiş,
Artık zaman ister geçsin ister geçmesin...
Gün ister doğsun ister doğmasın...
Seninle herşey güzel...
Ben gülüşünü neyle anlatayım?
Güzelliğini hangi kelimelere dökeyim?
Hiç sevgili bir şeyle benzetme yapılır mı?
Bir kere sevmiş kalp.....
Hiç seven kalbe niye sevdin denir mi?