Sinem çöle döndü, gözlerim uzun göle
Hayat gülüm yâd ellerde mahzun köle.
Bir zehirli çığlıktır göçebe yalnızlığım
Ruhuma heyelan gibi boşluk doldu.

Atıldığım ateşler düğüm düğüm
Gurbet çile yumağıdır sabırla ördüğüm.
Gördüğüm hep aynı bu aynada:
Kafes, sis, zehir, zincir, hıçkırık…
Sevdaya uzanamayan kollarım kırık.
Issızlıkta Mecnun, sessizlikte Ferhat’ım,
Asumana sığmaz feryadım.
Sorular zonklar beynimde:
Kimdi Allah’ım,
Kimliğimdeki fotoğrafın sahibi kimdi?

Ey sevgili, aşkların en güzeli!..
N’olur sımsıkı tut üşüyen elimi.
Aydınlığın kevserdir ruhuma
Senden gayri “canan” istemem.
Yaşıyorum sanma gittin gideli,
Hayalindir avucumdaki tek teselli.
Vakit kış, ara uzun, çok kar var,
Uzaktan göz kırpar yıldızlar.
Umudunu koru, sabreyle gönül,
Elbet gün doğar,
Yol açılır,
Ben de giderim.


(Bu şiirin 3. kıtası; 20/02/2021 tarihinde, Telmihçe Dergisi’nin elektronik eki Telmihçe Şiir’in 2.sayısının 28-30. sayfalarında yer alan “Kardan Endam” adlı şiirimin 3.bölümü olarak yayınlanmıştır.)

www.telmih.com/telmihce-siir-2-2021-ahmet-tevfik-ozan-hatirasina/

(İlk yazılış tarihi: 11/12/1997, 07:51; Dış kapı nöbeti, Ardahan)

(İlk ismi: Dağlanmış Satırlar)
*
Son tashih zamanı: 31/05/2023, 08:59; Kocasinan, Kayseri)