Ondan ne zaman ayrılsam,
’’Sevgimle kal, hep bende kal.’’ derdim,
Bunu derken candan derdim,
İçimi acıtsa da o benim tatlı derdim,
Yani isteseydi benden, deseydi ki,
’’Ver kalbini, çıkart yerinden ellerime ver! ’’
Derdim ki, "Al ulan, al, senin olsun,
Vermezsem namerdim!"

Mübalağa oldu farkındayım,
Aman olursa olsun, zaten o da istemezdi,
Söz temsili, isteseydi şayet,
Veremeyeceğimi mi sanıyorsunuz?
Nasıl vermem yahu, nasıl vermem,
Verirdim işte, bal gibi de verirdim,
Ha üç gün sonra ha beş gün sonra
Nasılsa ölmeyecek miyim?

Kalp zaten benim değil ki, onun!
Desem de inanmayın siz,
O da inanmazdı muhtemelen,
Aman inanmazsa inanmasın,
Ben inanmışım, kime ne?
O da sorsaydı, söylerdim,
"Delirtme adamı, seni seviyorum yahu, sana ne!"

Ama isteseydi kalbimi verirdim,
Demek ki kıyamadı bana,
Bakmadı bile ardına,
Ansızın çekip gitti,
Hem de güle güle gitti,
Hem de piç gibi beni ortada koyarak gitti,
Dönmedi bir daha, gidiş o gidiş,
Şimdi ben bunun alayına sövsem nafile!

Ben sözümde durdum, o giderken durmadı,
Daima sevgimle yaşayacak ve hep bende kalacak,
Daha dün gibi, son gülüşü şu an bile yanımda,
Beni nasıl kör bir kuyuya attı da gitti,
Aman atarsa atsın, umurumda değil,
Dünya zaten karanlık,
Etrafta gördüğüm yüzler maskeli,
Diyorlar adına korona, pandemi,
Onu her düşündüğümde içime doğuyorsa sabah güneşi,
Dünyanın en zengin adamı benim.

Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
20 Şubat 2021, Isparta