Ne çok düş bıraktık
Martıların kanatlarında
Ne çok umut savruldu
Bir vapurun dümen suyunda
Lodoslar üşütmedi
Yüreğinde yangını
Yılları verdin de yollara
Yokluğunun hasreti çıkmadı kolundan
Çıkmadı hüznün ak izi dökülen saçlarından

Ne çok sevmiştik seninle
Ne çok
Ne çok yaralıydı yürek
Her türkünün ezgisiydi gözlerin
Her şiirin mısrası sözlerin
Her romanda kahramandık
Zamansız ölümlerle sonlanan
Ne çok kavgaydık seninle
Ne çok
Haykırmıştık el ele
Ne çok vurulmuş
Ne çok inanmıştık özgürlüğe
Sıkarken kollarını korkulardan kelepçe
Ne çok dövülmüştük ıssız sokaklarda
Ne çok ölmüştük
Ne çok yeminler edildi ardımız sıra
Ne çok

Ne çok sevmiştik seninle
Ne çok
Suda nilüfer utanırdı kendinden
Menekşeler renginden
Maviydin gökten çok
Denizler ipek olurdu teninde
Susardı şarkılar sesinde
Gülerdin / güller kıskanırdı kendinden
Ağlardın bulutlar utanırdı
Yazılmamış şiir
Anlatılmamış aşkların destanıydı gözlerin

Ne çok sevmiştik seninle
Ne çok
Umut yeşerirdi gözlerin değse gözüme
Ne çok hasrettik seninle
Ne çok
Özlem kokardı bakışın aşka
Yağmurlar yağarken saçlarına
Saklandığın kent ıslanırdı
Düşlerini emanet ettiğin
Kuşlar sığınırdı ağaç altlarına
Bu şehir gri örtüsünü kuşanmışsa
Ne çok sevdaydık seninle
Ne çok
Sözleri kıskanırdı şiirler
Sevdamızın deminde
AHMET GÖÇER