(1)
Ben öldüğümde..!
Gündüzden kurtulmuş bir gece de olmalı gün acımı saklayabilmem için
Yıldızsız olmalı gökyüzü, ay küsmüş bulutlar kaçışmış olmalı gözlerini seçebilmem için.
Üşümeliyim içimin yangınında avuçlarımın terinde, nefesimin buğusunda seni tadabilmem için.
Ansızın düşmeli kulaklarına göçümün ayak sesleri hissetmelisin çemberin dışında kaldığımı
Kurtuldum diye sevindiğin anda
Kör düğüm olmalı ömrün bir daha açılmamalı gönlün
Sığındığın limanlar felaketin olmalı
Bembeyaz bir gelinliği kefen diye giymelisin bedenine
Ahımla akmalı gözyaşın
Kahrın aynasına yüzün düşmeli güzelliğini çalan yılların gölgesinde
İhanetine bedel aklar karışmalı simsiyah saçlarına
Keş kelerin boğulmalı kesik öksürüklerinde
Adımla başlamalı her sözün adım adım yürüdüğün yalnızlığında
Dar sokaklarda seni beklediğim köşeler çarpmalı omzuna
Ben öldüğümde..!
Olmazlarının kurgusunda yazdığın hayatının satır aralarında kayıp mutluluklarını aramalısın ittiğin ve yitirdiğin benliğime sığınmış sende
(2)
Aşk sevebilenindir diyordum ya sana değilmiş oysa aşk sadece sahiplenebileninmiş
Sevmek yetmiyormuş öğrendim
Şimdi nefretimi büyütüyorum sevgimi öldürdüğüm yüreğimde
İçimin sen kısmını boşaltıyorum yar dediğim yaralarımı kazıyorum
Düştüğüm her avuçta bir damla su misali göl olma arzusuyla
Düş kurmuyorum artık
Bilmelisin..!
Gidişime kendimi uğurluyorum dönüşümü benle yapabilmek umuduyla…



Mesut KARCI
25.07.08