hangi ucundan tutsan kaktüsün dikeni batıyor

içimden geçiyor suskun yolcularıyla tren
bir dudak resmi yüzünde
onunla iyi geçiniyor adam
kendi geçiyor sıratından
ülke devinmiyor
bir öpücükle
hasta vatan

demokrasi çığlıkları atılıyor konvoylarda
demokrasi süs, yalan
yarım bırakılıyor öfkeler
’katiline gülücük ikram’
ayağımıza ateş ediyorlar anlayın
değil bayram

çocuklar masum
iki ucuyla halka vurulan değneğin
kullanılıyor onlar
herkes köşesini kapmış
kaldırılmış Türk köşesi
doğru yazmıyor kapılmış gazeteler, medya

kimin yüzüne eğilip merhaba desem
yerinde değil
yerinde değil sözcükler
kara fatmalar doluşmuş sayfalara
onurlu bir el gerek
bütün ışıkları açacak
düğmeye basacak biri

öne yürüsün herkes
sorsun
neden açık sınırlar
nedir bu patlamalar
kimin düşü ceset ceset yayılan
neden ölüyor insanlar
hangi kaktüsün ucu
canımızı acıtan

iyice sarın bedenine
okşanmayan yerin kalmasın
hedef tahtanda boşluk arasınlar
başını sarıkla sar
kral çıplak diyen gençler gözaltına alınıyor
katil olay mahallinde, iyi gör

açığa döküldü gerçekler
gül değil başımıza serpilen
kan
yüzümüzde ar nicedir görülmüyor
ar nerede sahi
bacak arasında arayan

bir kadın gülle örter mahrem yerini
ne gül yerinde, nede kadınlar

ama başka konuşuyor sokak
gidilen yol başka
yolcular boşalacak birazdan

ey akıl
dikeninin ucunu gördün mü kaktüsün?
çiçek açmak ister kara aylarla
kan gösterilir yolun sonunda

terk et bedenini
vaz geç kendine ölmekten..

12. 02. 2013 / Nazik Gülünay