Yeniden canlandırdınız gözümde aşığı olduğum Şems’i o havuzun başında...

““Hâmuş!..” demiştim ben de kendime. Sana da Şems diyecektim belki… Kör kuyulara atılmasaydın bütün karanlığına rağmen görecektin güneşi… Kapattın gözlerini, kestin attın son yanında yeşeren düşlerini… Şems olmak kolay mıydı canı canana teslim etmeden? Kendinden geçmeden aydınlanır mıydı kör karanlıklar, açılır mıydı kilit vurulmuş kapılar…

Sus ve dinle!..

Hâmuş ve Bişrev!..

Yangın yerine bak!.. Ateşten, külden, kordan ne var elinde!.. Pervane değilsen yaklaşma sakın ateşe!… Can’ı Canan’a teslime hazır değilsen “ben Aşk’ım” deme kimseye… Aşk gelmesin seninle dile… İncinmesin ne Mecnun ne Leyla ne gül ne de diken seninle!.. Ayağıma diken batacak diyorsan düşme çöle… Ah u zar ederim diyorsan çekme gözüne sürme!.. Talipsen kara bahta kör talihe…Dinle!

“Gel, gel ne olursan ol yine gel!…” diyorsan, “Hâmuş!…” ol sen de… Sonra da “Bişrev!…” de en sevilene!…

Ve semaya dursun yürekler AŞK’ın önünde…”

Güzel şiirin yanına iliştirmek istedim...

Saygıyla