Kar yağınca şehirlere,
Çocuklaşır birden bütün gönüller..
Hasretlik vardır serde
Ne güzeldi geçen seneler..
Yetişkin olmak mıydı, tüm mesele ?
Dünyanın kahrı, çekilir miydi böyle ?

Hani kar yağınca buruklaşır ya gönüller
Hasas kalplere bir hüzün çöker..
Ne çok evsiz, barksız vardır
Ayaz da kışta, sokaklar da
Ve kedi üşür, köpek titrer
İnsanoğlu;
Insanlar ölür, donarak..

Kar yağınca şehirlere
Çocuklar gelir akıllara
Bir köyün yolunda,
Ayağı açık, üstü başı
Pekte kışa hazır olmayan..
Okuma azmi ile tutar okul yolunu
Yollar bile geçit vermez,
Doğuştan karadır sanki bahtı..

Hani kar yağınca şehirlere
Şehirler beyaz örtüde..
Bir gebe dağın başında
Ücra memlekette
Yaşamla savaş verir,
Koşullara inat, öyle bir sıkar dişini
Yollar geçit verene kadar..

Ve kar yağınca, şehirlere
Her memlekete ayrı bir tat,
Ayrı bir hüzün katar..
Kiminin aşkı depreşir,
Kimine göre kar romantizim,
Kimisi tutulmuştur bir melankoliye,
Beyazın içinde karalar bağlar..
Aldatıcı belki de bütün bu duygular..

Hani kar yağınca şehirlere,
Çocuklar sevinir ya,
Kartopu oynarlar,
Kardan adam ve kızaklar..
Şemsiye altında dolaşan
Sevdalılar..
Biz hep böyle hatırlayalım isteriz,
Hep böyle güzel olsun
Sağımız solumuz..

Ve kar yağınca
Çocuk, çocuk unutmak
Dünyanın bütün kederini..
Kaçmak işte her şeyden,
Bir vaktin içinde,
Bir an olsun,
Unutmak yetişkin olmayı..

Şiir: Gönül Cesli
25.01.2021