Çok şey istemekmiş meğer hayattan...
Doymadan,bıkmadan,usanmadan...
Şükür,sabır tanımadan..
Allah’tan asla korkmadan...
Milyarları bir hırkaya,bir saça vermekmiş...
Acımadan...
Çarşı pazar gezmekmiş,gündüz gece ayırmadan...
Bir adamın kafasında saç bırakmamakmış çalışmaktan...
Oturtup yırtık pantolonuyla en lüks mekânda...
Hesabı kitlemekmiş ileriye bakmadan...
Merhametten doğacak marazları hafızadan atmadan...
Sensin dedirtecek kadar kemirmekmiş beynini...
Çenebazlıkmış aralıksız susmadan...
Bir adamın evini ev,yuvasını yuva bilmemekmiş...
Altın gününe,beş çayları eklemekmiş Allah’ın günü..
Herkesin bildiği türlü senaryolarla...
Ayak üstü uyutmakmış karyolalarda...
Ufak bir oktavda...
Valizle annenin yanında soluğu almakmış...
Kursakta seninle bütünleşmiş hevesleri düşünmeden...
Her türlü pisliği göğüslemekmiş o an...
Günahsız kuzulara sebep olmadan...
Onlar ki en büyük yaşama sebebi...
Gülüşlerine kurban ettiğim dünya alemi...
Sevilmek...
Ne ki sevilmek???
Hepi topu bu değil mi??
Dünya ne ki?
Yangın yeri değil mi?
Herkesi aynı ısıtmayan...
Son dalkavuk simaların...
Edepsiz bakışları altında...
Şaha kaldırıp bir ok gibi beynime nakşettikleri sözcüklerle...
Bir salak,bir manyak,bir aptal olduğuma...
İnandırıldığım gün...
İnsanlıktan nasibini almayanların,
Hayat dersi vermeye kalktıkları gün,
Hülasa;
Şahsiyet yokluğunu...
Boğaz tokluğuna tercih ettiğim gün...
Öğrendim...
Ve ben herkese...
Ve ben her şeye...
Ve ben hepinize gücendim...