Tam her şeye inancını kaybettiğinde karşına biri çıkıyor.
İnancını yitirdiğin her şeye yeniden inanmaya başlıyorsun.
Tamam diyorsun, bu defa tamam!
Şu köhne dünyada beni anlayan biri varmış,
Beni de sadece ben olduğum için seven biri varmış.
İnanıyorsun, yaşamaya en baştan başlıyorsun.
Yaşamak istediğin her şeyi sadece onunla yaşamak istiyorsun.
Ondan öncesini yok sayıyorsun,
Onunla birlikte yeniden doğuyorsun.

İçindeki çocuğu ortaya çıkarıyor,
Çocuk tadında kahkahalar atıyorsun.
Yavaş yavaş teslim oluyorsun ona,
Her şeyini anlatıyorsun,
Bütün zenginliğin o oluyor,
Her şeyin o oluyor.

Kaybetmekten korkacak kadar çok sevmeye başlıyorsun.
Onsuz geçirdiğin her dakika asırlar gibi geliyor,
Alışamıyorsun, özlüyorsun,
Ulaşamadığın her an endişe ediyorsun.
Bütün benliğin ile o oluyorsun.

Sesinde huzur buluyorsun,
Gülüşü ile her gün yeniden şık oluyorsun.
Yaşamak sadece ondan ibaret oluyor,
Onsuz nefes bile alamıyorsun.

Gittikçe büyüyor sevgin içinde,
Her gün daha çok bağlanıyorsun,
Her gün, bir gün öncekinden daha çok seviyorsun.
Her hayalin o oluyor,
Her düşün o oluyor.

Sonra birden;
Aşk,
Sevgi,
Mutluluk,
Gülüş,
Huzur,
Umut,
İnanç, bütün hayallerin yıkılıyor.
Bir kere daha görmek istemiyorsun güneşin doğuşunu,
O gidiyor, her şey onunla birlikte bitiyor.
Enkazın altında kalıyorsun,
Öylece kalmak, ölürcesine kalmak istiyorsun.
Nefesini tutuyor, almak bile istemiyorsun.

O gidiyor, sen her şeyini kaybediyorsun.