GÖÇ MEVSİMİ

Balkonda sararan yapraklara bakıyordu

Her yıl usanmadan dirilen ihtiyar ağaçta

Çocukluğunun suçsuz ormanları saklıydı

Yağmurla öpüşen çimlerin burcusu hava

Dalgıç ruh hicret etmiş mazinin en dibine

Renklerini kaybetmekmiş olmanın bedeli

Büyüdükçe hasret kalmak masumiyetine

O bütün ahbap hisler şimdi birer yabancı

Çocuklara merhametle bakan yaşlı gözler

Felç olmuş sezgilerin tarifsiz hüznü meğer

Asırlardır yaşanmayan bir saray hatıralar

Anılar masallarla karışmış durmuş iç içe

Dön bak ne kaldı yorgun kalbinden geriye

Günbatımı sızar eşyaların antik örtüsüne

Ve tozların dansı başlar akşamın şerefine

Bu kez senin için doğar gece ürkme sakın

Göç mevsimidir, tadını çıkar kaçınılmazın

Sarıl ayçiçeğine, tenha güllere, kefenin gibi

Saçlarında rüzgarlar, alnında serin terinle

Vefalı sessizliklerin sakin çığlıklarını dinle

Elveda savaşlara, kinlere, kibirlere elveda

Elveda bütün kötülüklere, elveda karanlık

Elveda bebeklerin yakıldığı vahşi küremiz

Elveda evrenin cehennem bahçesi elveda

Ecel kurtuluş bize, ah ölüm, ne özel veda





SEVDAMIZ DİYARBAKIR

Onurlu hayatların şehrinde geçti ömrüm

Bazalt avlularda kadim çocukluğum

Nabzımda asırları yontan Dicle serinliği

Sesimde zorlu zamanların buruk hatırası

Gönlümün çağıltısı dolaşmış her karışını

O bütün saflığı, berraklığı, ahengiyle

Bizi aşkın varlığına hepten iman eyleten

Sırlarım surlarına karışmış aziz kentim



Sevdamız, Diyarbakır, mükellef evimiz

Ocağında binbir çile harlanan irfanıyla

Bir şehir ki en güzel öğretmeni gönlümün

Bir şehir ki insanı kendiyle barıştıran vefa

Ey barışın, anlayışın, haysiyetin başkenti

Kıyamete dek kardeş kıl yiğit evlatlarını

Sen ki hep iyiliğe hep doğruluğa layıksın

Tarihin yüreğinde çağıldar sessizliğin



Süleyman Tepesinde peygamber rüzgarları

Hep okşadı yıllarca yetim başlarımızı

Yorgun bakışlarımda dağlarının özlemi var

Sevdamız, Diyarbakır, heybetli yoldaşımız

Peygamberler dağının gölgesinde yeşermiş

Baraj çocukları kadar sevinçlidir kederim

Çünkü hep sende yaşadım ve bir gün ey

İnşallah o merdane bağrına gömüleceğim



Tarihin yüreğinde çağıldar sessizliğin

Sen ki hep iyiliğe hep doğruluğa layıksın

Kıyamete dek kardeş kıl yiğit evlatlarını

Ey barışın, anlayışın, haysiyetin başkenti

Bir şehir ki insanı kendiyle barıştıran vefa

Bir şehir ki en güzel öğretmeni gönlümün

Ocağında binbir çile harlanan irfanıyla

Sevdamız, Diyarbakır, mükellef evimiz




ARAF

Adem’in tevbesi mi bükük boyunlarımız

Ahlarız meyler gibi rüzgarın hırçın yurdunda

Elde can, dilde canan, vurulduk en derinden

Su içtikçe susarız, meded, su içtikçe susarız

Ömürlük kırılışın hep yankısını derleriz

Bir Zülkarneyn asası gerek çağa bir de set

Vahşetlerin çiğnediği dünyamıza bir seda

Saz yangın, mızrap yangın, nükte yangın

Tutuşmuş bahtın harap güllerin bahçesinde

Etten kafeslerimiz, duvarlarımız şehvet

Dehşetli yarınların hep sureti siretimizde

Kalbimiz sırat olmuş kayıp yörüngemize

Bize bir İsa gerek Rabbim bize bir İsa

Dinmeyen, yılmayan, savrulmayan bir asa

Sararmışız, solmuşuz, dağılmışız, mahcubuz

Topla bizi Sahibimiz, yeşert bizi Şahımız

Ağların dağlarında kendimize hapsolmuşuz

Buldur bizi bize ey şanı sonsuz Sultanımız

Bitmek bilmez içimizde Nuh tufanları dindir

Bir soluk ver daralan nefeslerimize ey Hu

Bir şule ver ki çorak közümüz agah olsun




Bilal Yavuz