Çürüyen nefeslerde sözlerimi yitirdim;
Düşüncem, ertelenmiş ifâdesine tuzak;
Sığınsam bulutlara, şimşeklere karışsam,
Gürleyen yüreğimdir, şavkım, kendime yasak.


Dilimin ucundaydı, unuttum şarkımı da,
Mehtâbı gecesinden koparan ellerdeyim;
Bir avuç suya muhtaç alnımdaki kor ateş,
Ağlayan nar içinde, kül kömür hallerdeyim.


Ne kementler atmıştım göz kırpan yıldızlara,
Hâyallerime küstüm hepsi de boşa çıktı;
Eğlenceli bulmadım oynadığım rolleri,
Fildişinden kulemi “ben-merkezli”ler yıktı.


Sürüdüm bedenimi, bir ora bir buraya;
Kimi yerde ayaktım, kimi yerde baş oldum;
Düşmanların merdine belki gülden yumuşak,
Dost görünen nâmerde, katılaştım, taş oldum.


Kürelendim kar misal, çığlarla yuvaklandım,
Koptuğum bayırlarda şimdi yabanlar gezer;
Hasretim rüzgârların kavuran soluğuna,
Eriyen gecelerde, bir naz var, gönlüm üzer...


Ben, gözlerin sustuğu, dillerin kitlendiği,
Düşlerin şoklandığı dermanla geliyorum;
Hiç sorma kimliğimi, bir uyurgezer gibi,
Tuğrası mâverâdan fermanla geliyorum...