(Ben sende ben(d)im/ hiç olmasanda bende,
Yine de sadece sana “seni seviyorum” demek, çoktu yüreğimde…)

—e harfi ne de çok yakışırdı sana,
Sanki senin için konulmuştu alfabeye.
Yüzündeki gamze girdaptan çalınmaydı,
En çok denizciler kıskanırdı sensiz fırtınaları bile…
(yani öyle bir …-ki, umudumdun.)

Sınırlı bir ömürdü yaşadığımız-kandığımız,
Yıpranırken bile karabasanlar çökerdi de,
Susardık! İçimizde apansızın çıkan çatışmalara,
“biz” aitliğiyle karşı koyardık! Severdik…
(yaşamak ve ölmek- artık ne istiyorsan…)

Kim bilir belki koptuk yaşam denen ipten
En yüksek uçurumları beğendik ömrümüze
Ölmek değildi bizi korkutan, sevmek varken,
Tek derdimiz daha fazla sevgili olmaktı!
(bana gülümsediğinde çiçekler çardı, gözlerinde.)

(aslında her şey bahaneydi, biliyor musun?
-e harfide/ sesini özlemiştim… Belki ararsın.)