ezgilerle gezerken düşte
kaybettiğim umutlarımı, kurduğum onca hayallerimi buldum
seyirimi buldum, yani seni
bu ezgilerdir beni yerden yere vuran
dağlar mıdır seni benden ayıran
hayır kalbindir
dağları geçsem uçarak ne olurdu ki
sana ulaşamazdım istemezken beni
kafamı çevirdiğimde ne çok isterdim görmek seni
evimin kokusu olsan
yarın için umudum
gözlerinde son bulsaydı bir ömrüm
gamzeli çocuklarım olsaydı baktıkça seni hatırlatan
olmadı ama rüyalarımdasın
kalbimin en derininde çalan bu ezgiler kilitlidir
anahtarı senin için sakladım
okyanusun bir köşesinde
ismin yazar üstünde ve kalbimin her köşesinde
yalnız sana aittir bu ezgiler
ve yalnız senin için çalacak
gözlerime baksan duyarsın belki
görürsün esir ettin o okyanusta beni
beni sevmeyeceğini anladığım günden beri.
dikende olsan doyamadım bu acıya
her yutuşumda parçalasa da beni
tadı doyulmaz bir acı unutamam ki seni
yani unutmak istemiyorum seni
aşk dedikleri bu olsa mı gerek
bir dikeni yutmakmış meğer
ama ne ne lezzetli bir acı ve dehşet bir sancı
olacaktı beni sevmen
bu acının ilacı
ama olmasın doyamıyorum.
bu kanlı ezgilerle seni bekliyor olacağım
gelmeyeceksin kanamaya devam edeceğim
okyanus karışacak kanıma
ve açılacağım bu kan okyanusuna
sonsuzluğa...