kar kapladı kalbimi ummadığım bir anda
bakışlarında dondu kayboldu zamanda
gül karasıydı dudakların kendini çekti bir anda
gamzende tutuştu buz tutan kalbim aşkınla kavuştu döndü hayata


bir gül gibi çıktın en derinim
hayat buldu toprakları daha ilk görüşümden
karanlıklar döndü ışıklara birden
güneş gibi doğdu ömrüme bir sen


hapsettin bir ana varken onca hatırlanacak
yaşım olsa da kırk beş on beş kalacak
ömrüm bir ana esir olacak
kalbimde başka bir çiçek açmayacak

nasıl çıkabilirdim bu devinimden
gençliğim elimden kayıp gideriken
nasıl silebilirdim seni kalbimden
ilkim ve sonumsun atamazdım seni bedenimden


sevgin döndü girdaba geçirdi beni kendimden
ne olurdu sende beni benim gibi sevsen
gitmedi gamzelerin geceleri düşlerimden
kolumdaki saat çalışmaktan vazgeçmişken
nasıl devam edebilirdim yaşamaya
hasretin yakama yapışmışken