tepegözdü pencerelerimiz toprak evlerde
yine de ağaçlara düşerdi gölgemiz
maviyi arayıp durmazdık apartmanlar arasında
kapımızı açıp sokağa çıktığımızda
kucaklardı masmavi gökyüzümüz
seke seke yürürdü yaz

çok sorunumuz varmış aslında duymazdık
bizden kararmazdı ki bulutlar
yol bizden daralmaz
su bizden kesilmez
bizden kilitlenmezdi dilimiz

yürürdük önümüze serilen yolda

bilmezdik biz büyütür, küçültürüz ekmekleri
elimizle karar, biz verirdik fırına
sanmazdık, yağmurlar bizden yağar
bizden akar, damımızdan içeriye sular
toprak kurur çatlar
bizim yüzümüzden güler, ağlar bebeler

toplaşırdık bir gaz lambasının altına
kimimiz dantel örer, nakış işler
kimimiz okur, yazardık
küfürlerimiz zararsızdı, bizeydi
ileri gitmezdi bacak arasından
sokaklar tozmuş, dumanmış, bilmezdik

bize dokunmayan yılan bin yaşasın felsefesi vardı çoğumuzun
bize dokunmayan sel
bize dokunmayan zaman
aldanmışız
haberimiz yoktu ’hayır’ demekten
önümüze eğilmişti başımız
ezil ha ezil
değildi de ilkemiz
görmezdik

bize gösterdiler anam
köşede bir yer minderi
pısmıştık altına

cırcır böceği öterdi de ağaçlarda
biz konuşmazdık
dağlarda melerdi kuzular
kurtlar ulurdu
kavalını hüzünle üflerdi çoban
kavaklar susar, dinlerdi
ağaçkakan delerdi bir ağacı
yollar uçurumlara uçurumlara
incelirdi
biz konuşmazdık anam
sanki kesilmişti ses tellerimiz
bir ameliyathanede
gözümüzü açmaktan ürkerdik

talan edildi bahçelerimiz, evlerimiz
yarıldı dağlar boydan boya
yürüyeceğimiz yollar
yiyeceğimiz ekmekler satıldı
yediklerimizi kustuk sanki
maviliğimizi öğürdük

biz konuşmayı bilmezdik anam
karşı durmazdık

valla çapulcu falan da değiliz
değildik
ne de çanak yalayıcı halayık

kimden öğrendik bu direnişi!
yeşili istiyoruz!..

13. 06. 2013 / Nazik Gülünay