Mustafa güzel bir insandı.
Kendi halinde yaşardı.
Askerliğini Sivas’ta yaptı.
Doğduğunda fakir, evlenirken de fakirdi.
Ama işini iyi yapardı.
Bulgur pilavı ve turşuyu çok severdi.
İyi ata biner, iyi kazma sallardı.
Git denilen yere gider gel denilen yere koşardı.
Ama kötü bir huyu vardı.
Her şeyi kendine dert ederdi.
Bir anasına ağladı öldüğünde,
Birde muhtarın kızına yandı gelin gittiğinde.

Fabrikada, tanımadığı bir kızla,
Yirmi dokuzunda evlendi Mustafa
Mutlu mesut yaşardı.
İki oğul bir kızıyla..
Akşamları iki kadeh atardı.
Muhtarın kızı daima aklında,
Bir türkü tutturdu baba mirası sazıyla.

"Mevlam bir çok dert vermiş.
Beraber derman vermiş.
Şu tükenmez derdime,
Neden ilaç vermemiş"

Otuz yedisinde,
Duman görüldü ciğerinde.
Pek önemli değildi Mustafa’ya göre,
Mustafa ekmek derdinde.
Tam otuz beş lirası vardı cebinde,
Hastaheneye düştüğünde.
Bir buçuk yıl geçti uzun süre,
Memleket hastahanesinde.
Tedavisi sürdü bir çamlık yerde.
Tam otuz sekizinde,
Doğduğu günde,
Zemherinin on yedisinde,
Vedalaşamadı iki oğul bir kızıyla
Öldüğünde de fakirdi
Güzel insan Mustafa

Ömər Yalçın
26/12/2020