kader deme ne olur bu rezil ihanete
O güzel günlerle Aramızı sen açtın
İnanmazdım oysa ki ne fal ne kehanete
Hasret denen dağ gibi yaramızı sen açtın

Sen açtın ayrılığın dikenli yollarını
Ellere gül gibi kollarını sen açtın
Sen açtın mazinin toz tutmuş raflarını
En kadim kitapların sayfasını sen açtın


Bana hüzün verdin hep ellere neşe saçtın
Ellerin O bir anlık hevesine muhtaçtın
Sevgimin boynunda ki ağır utançtın
Sen bıraktın bu Aşķın ellerini sen kaçtın
Bırak kader demekle avutup avunmayı
İçimizin içine bu yarayı sen açtın

Bana devasız derttin el derdine ilaçtın
Yüreğime vurulan asi kırbaçtın
Beni bu yangın da bırakıp kaçtın
Şimdi sakın kader deme ne olur
O güzel günlerle Aramızı sen açtın
Dipsiz bir kuyu gibi yaramızı sen açtın


Sen açtın zambak gibi hülyaların bağın da
Sen açtın yaprak yaprak gençliğimin çağında
Çırpınırken yüreğim deli gibi ağın da
Ellerin yatağın da duvağını sen açtın
Riyakar buselere öptürdün yanağını
Koklattın nefesini dudağını sen açtın


Sen açtın mevsimsizce ayva gibi nar gibi
Sen açtın aramızı koca bir duvar gibi
Ne yapsan yüreğime bir haklılık var gibi
Bana acı ve elem ele sonsuz yar gibi
Sen uzattın elini kollarını sen açtın
İçimin ta içine bu yarayı sen açtın