ve salındı salıncak..

şair az demiş
benim ağzımı gökyüzüne dayayasım var

sen bana bakma
benim aklım kesmiyor dünya gerçeğini
varolan hiçbir duyguya sığamıyorum
yaratılmış tüm kelimeleri reddediyorum

yerde gül deseni görsem ayak basamam ben
bir karıncanın yoluna çıksam ezip geçemem
nerde bir kavgaya şahid olsam
aldırma derim, aldıramam, aldırırım
sen penceremden ayrılma yeter
döner durur, vurur vurulur, yolu bulurum ben

kollarımı açtığımda
sanırsın ki tüm dünya içindekileriyle benimdir
bana dediler ki ’vazgeç bu kadın delidir’
güldüm o/nursuz yüzlere
şair ’deli kadınları sevin’ dememiş midir
hem vallahi hem billahi
avuçlarım kanayana kadar seni yazmazsam
iki cihan ateşi bir olsa beni ancak serinletir

sen bana bakma
iki basit kelimedir ’seni seviyorum’ demek
sen benim derdimsin
aşıkların yoluna durma nedenimsin
hadi yetişsin Cebrail
öldürsün de görelim Azrail
aşıklar ölmez
muğlaktan mutlağa dönen gerçeğimsin
ölümü öldürdüm gözlerinde
başkaca bir korkuya düşmem ben

sen yürü tüm asaletinle
bırak gökyüzü kıskansın yeryüzünü
aşk benim aşık ben
’aşkolsun’ denilen bizzat benim
kabuk bağlamış tüm yaralar kanasın
yürüdüğün yollar en güzel misafirini ağırlasın

sen imamesi soluk bir kehribar tesbihde
nefs’imi köreltene dek kararttığım
o kahverengi taşlarında çektiğim zikirsin
anlamını bilmediğim bir dilde
bir başıma okuduğum duamsın

amenna ve saddakna
amenna ve saddakna
amenna ve saddakna

şair az demiş
benim ağzımı gökyüzüne dayayasım var

ve durdu salıncak..