girersem ben’den yapılmış gözyaşı kuyusunun içine
mancınık gerek çıkarmaya İbrahim’i
şeytan sevişir yanımda
başımda mor çatkılı bir düğüm
aramaya çıkarım kendimi

elleri sevgili eli değil ki
her dona girer insan gönü
her gülden pislik doğurur
yolculuk uzak yanındakine
zehrini zerk ederken yılan

elma veresim gelmez öfkeye
ateş ekerler yüzüme
masum düşünce kıvrilır köşede
çok uzak bir yıldızda gibi
pulları dökülür balığın

anlaşılır sözler savrulur savunmamda
anlarım bazen küfrün iyi olduğunu
el bulamazken düşünceme dokunan
tokatlar kaybolur aradan
sesini serperek eteklerime

yine cırcır böceği olurum
giyinirim eski kisvemi
kadınlığım arada kaybolur
bir kümese sürgündür yalnızlığım
orada yuva kurarım
çoluk çocuğum olur

Mevlâna sofrasında
bir kırık ekmek olayım
ey sevgi!
bana ince gönlünden bir hırka ver
örtüneyim aşkı
Allah böyle yarattım desin insanı..

07. 02. 2013 / Nazik Gülünay