nelerle karışıyor aklım
oysa öylesine düzgün, pırıl pırıl bir yol
kıyısında çiçekler, elma ağaçları, duvarsız evler
nereden baksan bir nehrin aktığını görürsün
içinde suyla oynayan çocuklar,
onlara öğüt veren anneler
anne deyince yine içim yandı bıraktığım yerden
anne dur gitme diyesim geldi
bir türkü söylemek, hareket etmek için yaşa,
biliyorum geç kaldım anne
hep senin doğurdukların yüzünden
yoksa tam tersi mi desem

takılıp kalıyorum işte böyle
tam başında öykünün
kaleme gitmiyor elim
gökyüzüne yerleşiyor ışıklar ama
yürüdüğüm yere dikkat etmek zorundayım
bir başka ’sen’e tökezlememek için
kader deyip geçmemek için birde
bu yolu daha güzel parlatmalıyım ki
iyice içime sinsin pırıltılar
sapmayayım yolumdan
bu çiçekler çok güzel, bembeyaz, pespembe

bilirim aklım söylüyorsa yanlış yoktur
gerek yoktur yeni bir alfabeyle başlamaya
profilime yeni bir ben eklemeye
beni iyi görmeliyim önce
şu yarım sözcüklerden kurtulup
yarım aynalara takılmadan
açık önümdeki kitap
kurtul diyor yarım gitmek, gelmeklerde
evdesin sonunda, yalnız, olsun
yürümek bütün insanların harcıdır
kısa, uzun olduğunu bilmeden her yolun
elleriyle kurarlar, sallanacakları salıncağı
oturacakları yeri
ellerini çalıştır durma hadi
böyle emrediyor beynin
uzan al tumturaklı yoldan
orda çiçekler çok güzel, pespembe, bembeyaz!..

09.12. 2020 / Nazik Gülünay