O kadar zamandır yazıyorum sana…
sen okumuyor olsan da sohbet ediyorum ben seninle…
Bugün çok yorgunum sevgili...
Bir o kadar da kırgın….
kanatlarım var sanmıştım bunca zaman…
Oysa boşaymış çırpınışım…
Ayak diremek boşunaymış….
Yüreği kuş olanın haddine mi uçmakmış? !
Anladım.
Koptu fırtınam, esti kasırgam!
Sağanaktı gözyaşlarım,
Yol boyunca ıslatırken eskimiş kaldırımları,
Karanlığa bıraktım ben de, hıçkırıklarımla beraber umutlarımı.
Bir ben idim, beni bilmeyen,
Bir ben idim ,kendine yabancı.
Ben de beni yolda bıraktım, eve girerken…
Hiç bilmediğim kadar bildim beni…

Dört duvar sağır…
Dört duvar dilsiz…
Dört duvar ortasındayım bir ben biçare…
Ne yana baksam teselli edemedim sessizliği…sensizliği…
Zoraki olsa da, tebessüm bile yakışmadı çehreme .
Gözlerimde ışık parlamadı..
cıvıldamadı içimde bir şeyler.
Suretime bakmadı aynalar
Ve hiç uğramadı kulaklarıma sesin.
Gece, kulağıma fısıldamadı sevdiğini .
Koynuma girmedi düşlerim….
Sarmadı kokun her yanımı ….
sensizliğin sessizliği örttü üstümü, yorgan misali…
Hiç üşümediğim kadar üşüttüm beni…

Ve sensizlik nöbetleri ,böldü gecemi,
Başımı koyduğum yastık ,adeta zindan kesildi.
Taş gibi soğuktu yüzü.
Bir an olsun kapattırmadı gözlerimi, gardiyan sevda.
Beni kendine tutsak etti.
Cezam ,müebbetti gönül hapsinde.
O an anladım kaçış yoktu .
Zaman ,ilaç olamazdı sandığım kadar…
Eksildi ay ışığım, şemsim….
Yaralı ve yarım bir mahpustum artık kendi kendimle…
Bir gece daha sensiz…
hiç özlemediğim kadar özlettim seni ....!

Arzu Yücel