Kıyametler kopar ince yerinden
Her gün farklı şiirler hep sana dair
İnce yerinden tutarım kadehleri
Senin dudaklarından içmek seni

Saçların dağlardan kopup gelen nehir
Gözlerin kadın, güneş doğmaktan utanır
Bu yüzden her sabah böyle sancısı tutar
Bir tek sözün bile okyanustur beni yutar

Tertemiz bir sayfadır sanki tenin
Karalanmayı bekler gibi
Hiçbir el dokunmasın bu beyazlığa
Kopmasın kıyamet ince yerinden

Tutuyorum karanlığın sanki belinden
Herkes farklı bir sen, farklı bir beden
Olmayan yollar bile ayak izinden bahseder
Duvarlar dile gelmiş, ağlamaktan beterler

Kaşların geceyle dolaşan hilal
Sanki kulaklarımda ezan okur Bilal
O’na çağırır beni, ben sana gelirim
Farkeder mi sendende ona giderim

Eline aldığın hangi günah varsa
Ver bana, cennet ayaklarımın altında
Bari rüyalarda alayım bütün bekarati
Senelerce sevişsem kirletemem ben seni

Yüzün avuçlarımda kaybolacak kadar
Yüzünde kaybolacak kadar kainat
Boyutsuzluğun boyutları bir hayli şaşkın
Aşkın bile hayalidir aşkın...

Göğsüne doğru yaslasam şu aklımı
Sarsan bana bu ırmağın kollarını
Bacaklarına doğru götürsem ellerimi
Yükselsem öylece gökyüzüne bari

Senden ışık alsa gün bir renge bürünse
Gözlerinde ne zaman şu gökyüzü görünse
Ne kadar nefret etsende nafile
Uzaklaştıkça yakınlaşırsın bende sahile

Üstündeki entari, dile gelen çıplak sesin
Çırılçıplak tenin, çırılçıplak sözün
O kadar soynmuşsun ki ne giysen gözükecek
Tenin uzaklaştıkça gözlerimde büyüyecek

Yani ne mekan anlar ne de zaman çözebilir
Başkadır dili aşkın ya da bu ayrılığın
Hep zıttını çağrıştırır bende herşey
Diyorum ki bu nefret ne acayip birşey

Sen böyle güzelsin, dokunulmazlığın
Gönlümün saltanatına evvela hakim
Onlar artık yerime diyor, neden sevmedin
Ne kadar şakacı bütün kelimeler...

Şakası olur mu bütün bu hakaretlerin
Tek tek içimi giydim bütün kelimeleri
Tek tek soyundum karşında benliğimi
Böylelikle elde ettim işte senliğimi

Neyse...
Artık Neyse...
İşe yaramaz
Hiçbir kelime.

Düşüyorsun düşünceden
Gökyüzüne doğru
Sanki dünya tersine dönmüş...