zincirlerim kadar cesarete yakın
ve bir nokta cesaret kadar zincirlerimden uzak...

hangi kaldırım uyuyor şimdi sabaha kadar
titreyen ayaklarında miniklerin
sahte kükreyişlerin zırhlı camını
hangi yıldırım kırar...

lütfen bana güçsüzlüğümden bahsetmeyin
yırtılmış yağmurluğumdan
delinmiş zırhım kadar hafif...

laf kalabalığı yapmayacağım
lütfun haddini aşıp...
roman yahut hikaye yazmıyorum
sahte bir kalem kabadayısı gibi
öyle...

ne kadar aşağılık insan olsam da...

ve şimdi bana olanların yerini söyleyin
tüm olanların
ve onların
her şeye rağmen...

ayaklarımın altında geçmişim
ayaklarımın altında geleceğim
nefes
yok yok hayır
hayat
hayır
bana bir şeyler verin
sahip olmadığım ama kaybetmeyeceğim...

neden aptalmışım gibi
bir yudum suyun hesabını veremeyecek
bana o dünya gözleriyle bakıyorsunuz
geldim

her şey yarım...

düştüğüm bu çukurda gül yetişmez
bu yüzden ellerimde zifiri karanlıklarla...

yitirmeye ramak kalmışken aklını
düşün
bir defalığına da olsa
izin verdi kökleri mezarlık gölgelerinin
alçaklarla yüksekten konuşulmaz...

can-i