KAYIP ÇİÇEKLER
Yusuf Yılmaz
Gökyüzünün derinliğinde
Kıpkızıl bir nokta var,
Oraya iyice bak!
Sonra gözlerini yum;
Gördüklerini ve düşündüklerini bana anlat.
_ Bir çiçek dalı görüyorum;
Ucunda renga renk çiçekler:
Beyaz gül masum,
Kırmızı gül aşıktı.
Pembe gül, gönlüm sende diye haykırıyordu.
Beyaz karanfil pırıl pırıldı.
Kırmızı karanfil sevgiyi,
Pembe karanfil içten içe samimiydi.
Sarı karanfil hüzünlü,
Anemon gençliğe meydan okuyordu.
Beyaz glayör dostluğu,
Kırmızı glayör isteği,
Pembe glayör zarafeti,
Lilyum güveni,
Frezya suçsuzluğu,
Mor krizantem burukluğu,
Altın kadeh umudu,
Sarı glayör kıskanç,
Orkide mağrur ve gururlu,
Sterliçya sıcaklığı ve sevgiliyi,
Ağlayan gelin isyan ediyordu...
Niliüfer mutlu mutlu bakıyordu.
Pembe lale anlayışlı,
Sarı lale gergindi.
Papatya bolluk ile övünüyordu.
Menekşe alçak gönüllü,
Kamelya mağrur,
Gerbera iyimser,
Fulya beni unutma diye bakıyordu…
Daha ismini bilmediğim
Yüzlerce çiçekler,
El ele vermişler,
Halay çekiyordu.
_Bu gördüklerinin hepsi bir dalda mı?
-Sadece o değil, allı pullu, peştamallı
Karadeniz kızları horan oynuyordu.
Sis dağın da, Kadırga da, Karadağ da…
Her gözümü yumduğumda,
Renga renk çiçekler gördüm.
Kah dört mevsim ötelerde,
Kah bir dağın yamacında,
Hele bir çiçek gördüm ki
Narin mi narin,
Annemin gözbebeklerinde.
Sakın sen olmayasın?