bütünü tamamlayan kayıp bir harf gibi
bulsam seni Anadolu’m gül yüzlüm
çalışmaktan yılmayan insanların
kıracın bağrını eşse yeşertse
kül olup savrulmasa toprak
beyler üfürdüğünde yansa ağzı
öğütülse gerçeğin buğdayı

yalandan gerçeği ayıran insanları olsa halkın
eleğin üstünde kalsa yalanlar öğütülmese
nasıl sevda rüzgârları esse başında
o saf yüzler yere kapaklanacaklarını anlasa
sezse yanlışı, sürülmeden kapısına
özleyip durmasa artık çocukluğunu
o güzel günleri kendi kursa
bir saat gibi yeniden!,

sana öğülmek yaraşır Anadolu’m
yermek değil
bir çocuğun elinden nasıl tutulursa
bir huzursuzluk karşısında
bırakılan elini tutmak gerek
gökdelenlere inat bir yaylada, ormanda
sana başlamak yaraşır, her tüketiş denemesinde
kursaklarında bırakmak heveslerini
toprak emicilerinin..

16. 03. 2019 / Nazik Gülünay