Kaza gününden sonra sanki zaman durmuştu
Bahtım ta ciğerime paslı hançer vurmuştu

Ne yapsam da nafile elden ne gelir kader
O efsûni sevdadan kalanı sade keder

Ne bir Mecnûn misâli ne Fuzuli eseri
Öyle bir sevdaydı ki ölümden de ileri

Şimdi bir yarım öksüz diğer yarım da yetim
Korkuyorum kimsesiz bitecek nihayetim

Adı Mahinûr idi zeytin gözlü ceylanın
Cihânda eşi yoktu emsâlsiz mihribânın

Ne yazacak bir mektup ne avdet ümidim var
Belki de bir gün diyen rüyalarım târ-û mâr

Sinemde alev alev gönül eyvahı vardı
Gözlerimde hasretin yorgun günâhı vardı

Her sokak Mahinûr’du her gölge Mahinûr’du
Onun olmadığı yer kırık sırçadan surdu

Her sabah ezanında seccadedeydi izim
Saatlerce Mevla’ya ağlıyordum azizim

Ve bir gün ahşap kapım inledi acı acı
Açtığımda yüzüme gülüyordu postacı

Mektubun var diyordu be hey yaralı aşık
Belki de yasak artık sana bu yalnız eşik

Sevdiğin o canândan haber geldi bu defa
Sağlığına delildir hakkındır artık sefâ

Evet mektup onundu ve onun yazısıydı
Sineme veda eden ayrılık sızısıydı

Titreyen ellerimle zor bela açtım zarfı
Evet evet onundu her satırı her harfi

Gözyaşından ıslanan yazı yer yer dağılmış
Üstünde hasretinin hıçkırığı boğulmuş

Yudum yudum okudum "evet benim" diyordu
"Bilsen bu kara günler beni nasıl da yordu

O kara gözlerinden kaldır kanlı yaşını
Dimdik doğrul ve sevin artık eğme başını "

Sadre şifâ gibiydi sinemden çıkan nefes
Öyle mesrûr idim ki dar geliyordu kafes

Mahinûr yaşıyordu artık ölüm bana ar
Bu hâlimi görürse kahrolmaz mı o dil-dâr

Bambaşka görüyordum âsûmânı ve yeri
Meyus olma diyordum artık yeter Makberî

Makberî
Devam edecek..