yeni doğmuş bebek değil
kırpıştırmaz gözlerini
kim dokunur kim dokur bilir
rüzgara bırakmaz eleğini
en parlak taştır denizden, sudan çıkan
duyumsar avucunda varlığını
dönüp gitmez arkasını

bilir ki her dize hayatın aynası
uzaktan tutulmaz üstelik
içinde yaşayan candır
suretine düşen gölgelerle verir savaşı
çözülmüştür bütün bağları insanla
her zaman bağlayan bağlayacak
cesur eldir

şiirimin gözü açık
fısıltının içinden çıkarır da gerçeği
bırakmaz dumanında tütünün
gözyaşı damlar sokağa
yıldızlardan alır alnı beyazlığı, saflığı
ortada bırakıp geçilemez
seyrettirir kendini


ve kalmaz sayfa aralarında dizini kırıp
boşuna çıkarmaz sesini
bir karanfil yaprağı eklenir her dizesine
her ses verdiğinde ezmez diğer sesleri
insan kökleri vardır ilk doğduğu andan
ilk cesareti ademin
havvanın ilk utanışı!..


30.10. 2020 / Nazik Gülünay