Ne kadar çok ses var
İç içe büyüyen bir yalnızlık
Çiğneniyor hoyratça bakışlar
Soğuk sevecenlikler ağdalı
görünümler…
Hepsi boşluklara devrilen birer
karanlık
Uğultu uğultuya eklenip
Çoğalıyor gürültü
Biçimsiz yürüyüşler solgun ışıkları
emiyor
Bir kızın savruk sövgüsü
Bir erkeğin göğsünde eriyor
Bahçeyi unutan çocuklara
Tatsız avuntular sunuyorlar
Koca sütunlarda asılı kalan
Onların gülüşleri
Telaşlarına açlıklarını yükleyen bu
yığınlar
Özentilerini istifliyorlar daracık
boğazlarına
Bir hesabı var
Semizlik kusan açlıklarının
Parçalanan ne biraz üzüntü
ne de bir parça zaman
karılmış bir gürültü kalır omuzlarda
dışarı aktıkça
sönmeyi unutup siner ışıltılar
Ayhan Altun