Karanlıklarda açan çiçeklerin
Bir insanın ölümüne dönüşü
Bir insan ölümü olmaya
Çünkü açlık çoğunluktadır-Turgut Uyar


geçmişin derinliğine
devrildi gece gözlerim
yılların eskitemediği hüzün
asılı kaldı yüzüme


bulutların gölgesini
itip elimin tersiyle
ıslak pencerenin ardından
sessizce baktım maziye...


iliklere işleyen soğukta
ıslanan düşler demirledi
zamanın köhne kıyısına


ıssız mezbelede
yırtık paltolu
kara kuru bir gölge
terk edilmişti kaderine
öylece…


mülteci bir acı rehin kalmıştı
çocuksu yüzünde
nasırlı avuçlarında
yaşanmamış yarınları
kavramıştı sıkıca


-kırık sokak lambası
nerval yasında-


dağladı genzimizi
kesif kokusuyla
kirden meşinleşen giysileri


ince gömleği üzerinde
ısınması için gazeteler sıyrılınca
korkunç manzaradan
sözcükler tükendi…


açlıktan
geriye kalan
sadece
ve
sadece bir deri bir kemikti…


insanlık ayıbını örtemeyen gazeteler
kimliksiz bedenine kefendi…







Aslı Aydın