ÇocukLuğumdan beri gözlerde
konuşma hakkı verilmemiş.
İçimde kopan fırtınaları, acı mı ifade
edişimin önünde durulmuş,
Sorgulardan, hesaplar’dan muhâf
bırakılmışım.
Eksik etek tabirini o günlerde
yaşatmaya başlamışlar;
Meğer Susmalıymışım!


Öyle bir alıştırmışlar ki her an her
saniye susuyorum.
"Kanayan yaralarını gösterme"
diyerek bastırılmışım,
Hıçkırıklar içinde ağlamayı
özler mi insan ben özlüyorum.
Acı mı atacak yer buldum da
kendime yurt bulamadım;
Yüzümden akan yaşlara mani
olmam gerekmiyor muş ..



Hasretin kuyusunda ışık araken
karanlığımı anlatmaya hakkım yokmuş.
Ciğerim yandıkça, yağmur dilemeden
dizimi kırıp oturmalıy mışım,
Kahrolası yalnızlık üzerime
çökerken ben
Susmalıymışım,
Dağıtamadan kara bulutlarımı.
alın yazım deyip boyun eğmeliy mişim ..



Kör olurcasına debelendiğim
derdi unutup, mutluluk oyunları
oynamalıy mışım.
Gözlerimdeki hüznü açığa
çıkarmadan güçlü rollerine bürünmeliy mişim,
Başımda esen hazan rüzgarlarına rağmen
çiçekler açmalıy mışım.
Avaz avaz bağırırken
yüreğim dilime vurmadan;
Susmalıymışım!


Geçici maskelerle gülüp
iyiyim demeliy mişim.
Ayna bilip suretlerden
gözleri mi göremezmişim yazık
haklılar mış,
Acıya teslim oluşta , gün ışığı
umdum tıpkı, bastırılan duygularım
gibi o da karanlık mış
Anlattıkları gibi değıl miş,
bu kadar ağır olamazdı;
Onarılmaz yaralarıma da Susmalıymışım!
Kahretsin Susmalıymışım!.



03.06.2017.

Ayşegül Kahraman